Als de eerste berichten over een zeldzame zomerstorm ons op zaterdagochtend bereiken, vrezen we met grote vreze voor vertragingen en wilde vliegtuig-taferelen. Desondanks brengt taxi mama Rikie ons vol goede moed naar Schiphol. Peter ontvangt nog een optimistisch smsje van cheaptickets.nl dat onze vlucht - volgens hun gegevens - op tijd zal vertrekken. Helaas blijken die gegevens niet helemaal juist. Er kan op Schiphol maar van één baan vertrokken worden en als we al ongeveer anderhalf uur zitten te wachten in het stilstaande (hoewel - flink door de wind schuddende) vliegtuig, vertelt de piloot ons dat we nummer 28 in de wachtrij zijn. Hij licht daarbij vrolijk toe dat dit zal neerkomen op zo'n 70 minuten wachten. En dat we ons in de tussentijd mentaal kunnen voorbereiden op een vlucht waarvan de eerste vijf minuten flink turbulent zullen zijn. Met zweethandjes nog even geduld hebben dus. Als we dan eindelijk, drie uur later dan gepland vertrekken van Schiphol, valt het met die turbulentie eigenlijk reuze mee. Op Reyjkavik zouden we drieënhalf uur moeten wachten op onze overstap, maar gezien de vertraging op Schiphol, kunnen we nu ongeveer meteen overstappen. Na een korte blik op het IJslandse landschap, laten we dit dan ook weer achter ons.

In het vliegtuig van Reyjkavik naar Halifax grijpt Peter zijn kans: twee bier voor 7 euro, zo goedkoop zal het in de komende drie weken niet meer worden. Daarnaast leidt het enigszins de aandacht af van de krijsende (schreeuwende, gillende, huilende, zeurende) kinderen in de rijen voor EN achter ons. Werkelijk. Ik (Marianne) denk dat dit karma is voor mijn onbehoorlijke gedrag op de vlucht naar Canada zo'n 27 jaar geleden, toen ik schijnbaar zeven uur lang ongeneerd met grote ogen naar een zwarte man heb zitten staren. Met Grave als geboorteplaats was dat voor mij toentertijd vast een interessante nieuwe aanblik, en op de leeftijd van 9 maanden moest de ontwikkeling van beschaafd gedrag nog op gang komen.

We landen keurig op tijd in Halifax, waar de douane ons een stuk vriendelijker ontvangt dan in Amerika. Na een opsomming van de Canadese plekken die we willen gaan bezoeken, worden we hartelijk welkom geheten in Canada. We gaan met de shuttlebus naar het hotel en duiken om 22.00u Canadese tijd ons bedje in.

Om 06.00u zijn we allebei klaarwakker. In Nederland is het immers al 11.00u. We doen nog een halfslachtige poging om het opstaan uit te stellen, die niet echt succesvol blijkt. Om 09.00u beginnen we aan een wandeling door de stad en om 10.00u doen we ons tegoed aan een fatsoenlijk (Noord)Amerikaans ontbijt, wat er vol enthousiasme in gaat. Eieren, toast, bacon, aardappels, koffie en jus d' orange: die combinatie blijkt een recept voor succes, want we kunnen verder met het vervolg van onze verkenningstocht. Halifax is een vrij kleine stad, dus min of meer toevallig komen we allerlei bezienswaardigheden tegen. We wandelen door de "grote" winkelstraat, bezoeken het stadspark en komen uiteindelijk bij the halifax citadel (national historic site) terecht. Op de grootste heuvel van Halifax staat hier een enorm fort dat vanaf halverwege de 18de eeuw diende als bescherming van de stad. We vermaken ons in het museum, vallen in slaap bij een gruwelijk slechte film over de geschiedenis van Halifax, genieten van het uitzicht over de stad en de haven en lachen om de studenten die hier als bijbaantje verkleed in Schotse klederdracht vertellen over de geschiedenis van het fort. Na dit bezoek wandelen we richting de haven, die qua bedrijvigheid, restaurantjes en live muziek aan de haven van San Francisco doet denken.

Tegen 16.00u zijn we het erover eens dat we aan het bier kunnen beginnen (in Nederland is het namelijk al 21.00u). In het zonnetje aan het water smaakt dat extra goed, we proosten op een mooie vakantie. Na twee biertjes merken we dat de nieuwe tijdzone toch nog even wennen is - reden voor een dutje in het hotel. Straks gaan we op zoek naar een leuk restaurantje en live muziek (daar staat Halifax om bekend, dus dat komt vast goed). Maar nu eerst hééél even de oogjes dicht.