De wekker gaat vroeg in onze motelkamer in Matane. We rijden het korte stukje naar de haven en sluiten aan in de rij voor de boot. Hoewel de man in het hokje waar alle auto’s langs moeten niet precies weet hoe “Marianne Wintjes” in het Frans uitgesproken moet worden, is onze reservering in goede orde ontvangen en mogen we mee naar de overkant. We steken de St. Lawrence rivier over, een boottocht van ruim twee uur. Dat is een rivier van een andere orde dan onze Maas. Een ander verschil is het feit dat er in onze Maas geen walvissen zwemmen, wat hier wel het geval is. Of is er iemand die ooit een walvis in de Maas heeft gezien? Opa, tijdens je carrière als sluiswachter misschien? (Dikke vrouwen in bikini tellen overigens niet).

Tijdens de overtocht waaien we uit op het dek, drinken we koffie en spelen we een spelletje. Aan de overkant aangekomen, staat de ruim twee uur durende autorit naar Tadoussac op het programma, wederom door een prachtig landschap. Jammer genoeg zijn de uitzichten moeilijk vast te leggen op foto vanuit de auto. We picknicken onderweg en slaan een nieuwe voorraad bier in. Wel moeten we nog even zoeken waar we dat bier precies kunnen vinden. Elke provincie van Canada heeft zijn eigen wetten, ook wat betreft de verkoop van alcohol. Waar we in Nova Scotia en New Brunswick alleen alcohol konden kopen in speciale drankwinkels, wordt het bier in Quebec gewoon in de supermarkt verkocht. Het zal de Franse "joie de vivre” wel zijn. Dit voelt vertrouwd. Er wordt zelfs Grolsch verkocht, maar we gaan toch weer voor een Canadese versie.

We komen aan in Tadoussac en vergapen ons aan het mooie uitzicht. Dit schilderachtige dorpje ligt in een kleine inham van de St. Lawrence rivier. Als er ook nog een regenboog aan de hemel verschijnt, die verdwijnt in het water, is het plaatje compleet. Wow! Als het etenstijd is gaan we voor een pizza met wat biertjes.

Als we ’s ochtends wakker worden, besluiten we onszelf uitslapen te gunnen. We blijven dus net iets te lang in bed liggen, voordat we ons richting de haven begeven. Daar stappen we op de boot om drie uur lang te gaan varen, op zoek naar walvissen. Het gedeelte van de rivier rondom Tadoussac staat bekend om de grote aantallen walvissen die hier rondzwemmen in de zomer, omdat het water vol zit met plankton en krill, waar ze zich mee voeden. Het duurt niet lang voordat we de eerste walvis zien. En het blijft niet bij één: tijdens onze boottocht zien we ontelbaar veel walvissen. We zien beloega’s (witte dolfijnen), dwergvinvissen (in het Engels ook wel “minkie whales” genoemd) en ‘gewone’ vinvissen. Deze laatste zijn met een fraaie lengte van 22 meter en een gewicht van 60 ton de op één na grootste walvissoort ter wereld. Ook liggen er groepen zeehonden te relaxen in het water. Op de boot ontmoeten we een paar Nederlanders – tot nu toe zijn we weinig landgenoten tegengekomen. Ook hun verwachtingen worden overtroffen door deze boottocht. Helaas lukt het nauwelijks om goede foto’s te maken van de walvissen, omdat ze net zo snel weer onder water verdwijnen als ze zich laten zien.

Blij verrast gaan we dus weer aan land, om nog even door het dorpje te lopen. Verder doen we weinig deze middag. We gaan uit eten en bereiden ons voor op de bestemming van morgen: Quebec City. Dat is de eerste stad in een groter rijtje: na Quebec City staan Montréal en Ottawa op het schema.